Warunki hydrologiczne
Południową granicą Magurskiego Parku Narodowego (granica państwowa ze Słowacją) przebiega europejski dział wodny rozdzielający zlewnie Bałtyku i Morza Czarnego.
Obszar Parku leży w obrębie zlewni górnej Wisłoki, której źródła znajdują się na zboczach Dębiego Wierchu (w Otulinie MPN) Początkowo płynie ona wąską doliną w kierunku północnym. Zmiana kierunku biegu Wisłoki na wschodni jest spowodowana ujściem pierwszego większego dopływu - Zawoji. Taka zmiana kierunku przepływu ma miejsce jeszcze kilkakrotnie i również następuje w wyniku zasilenia głównej rzeki Parku przez większy ciek.
Wisłoka jest rzeką górską i odznacza się bardzo dużym wskaźnikiem nierównomierności przepływów. Niezbyt wysoka wartość retencyjna jej obszaru źródłowego powoduje duży odpływ w stosunku do opadów a co za tym idzie wahania przepływów. Maksymalne przepływy występują w okresie topnienia śniegów (marzec, kwiecień), najmniejsze zaś we wrześniu i październiku. Przy dużych prędkościach spływu wód po stokach następuje silna erozja gleb i transport rumoszu. Ten proces nasila się w okresach gwałtownych wezbrań i powodzi.
Objęcie ochroną przez MPN lasów zlewni górnej Wisłoki w przyszłości spowoduje powiększenie się areału drzewostanów w najwyższych klasach wiekowych oraz renaturyzację drzewostanów sztucznych. Takie zmiany niewątpliwie podniosą wartość retencyjną terenu.
Na obszarze Magurskiego Parku Narodowego obserwujemy silnie rozbudowane systemy młak, źródeł i niewielkich, często okresowych cieków. Ich występowanie warunkuje przepuszczalność podłoża. Zazwyczaj tworzą się one na północnych stokach wzniesień, gdzie obserwujemy dłuższe zaleganie pokrywy śnieżnej. Charakterystyczne dla terenu Parku są malownicze kotły źródliskowe większych cieków, z których największy i najbardziej znany jest kocioł źródliskowy Kłopotnicy.
Dziękuję pracownikom Magurskiego Parku Narodowego, za udostępnienie materiałów znajdujących się na stronie Magurskiego Parku Narodowego
beskid-niski.pl na Facebooku
|
