W ubiegłą sobotę postanowiłem kolejny raz odwiedzić Radruż (ostatni raz byłem tam w 2009 r.), by zaobserwować efekty prac konserwatorskich w zespole cerkiewnym w Radrużu (drewniana cerkiew greckokatolicka p.w. św. Paraskewy, drewniana dzwonnica i murowana kostnica tzw. Dom Diaka) stanowiącym obecnie oddział Muzeum Kresów w Lubaczowie. Ponieważ moja rowerowa eskapada obejmowała nie tylko - a nawet nie przede wszystkim - Radruż, ograniczyłem się do sfotografowania w/w obiektu zza otaczającego go muru, bez penetracji wnętrza zespołu.
Oto kilka zdjęć (będzie więcej), na których widać m. in. nowe gontowe oszalowanie cerkwi:
- wejście główne na teren zespołu cerkiewnego (od str. płd)
- od str. płd - wsch.
Pierwsze informacje o cerkwi w Radrużu pochodzą z I poł. XVI w. Została prawdopodobnie zniszczona podczas najazdu tatarskiego w 1531 r. Obecna świątynia, której fundatorem był prawdopodobnie starosta lubaczowski Jan Płaza, datowana jest na 1583 r. W 1648 r. (prawdopodobnie) wnętrze ozdobiono polichromią, która razem z ikonami tablicowymi współtworzyła ikonostas. Przebudowana w 1699 r., remontowana w II poł. XVIII w., straciła wówczas dzwonnicę znad babińca i przekształcono soboty (jedyne istniejące na polskim Roztoczu Wschodnim). Kolejne remonty w 1832 r. (wzmocnienie elementów konstrukcyjnych), 1845 r. (budowa chóru śpiewaczego) i w latach 1926-27 (przerobienie otworów liturgicznych w ikonostasie). W okresie międzywojennym ikony z cerkwi z XV-wiecznym rodowodem przekazano do Lwowa, obecnie przechowywane są w Muzeum sztuki Ukraińskiej. Po II wojnie św. na krótko służyła jako kaplica rzymskokatolicka. W latach 1961-63 wyposażenie przekazano do Wojewódzkiej Składnicy Zabytków w Łańcucie. Gruntownie restaurowana w latach 1964-66 (wg. innych źródeł w 1963-65), odkryto wówczas i poddano konserwacji polichromię na ścianie ikonostasowej i w sanktuarium. W 2010 r. remont instalacji, w 2011 r. wymiana zniszczonego gontu z poszycia, konserwacja polichromii.